Naar code 'rood'
Blijf op de hoogte en volg Hedwig
15 Februari 2018 | Colombia, Buenaventura
Mijn allerlaatste blog alweer! Eindelijk heb ik een vlucht naar het koude Nederland geboekt, om in maart weer thuis te zijn. We gaan dus nog twee weken hier ultiem genieten voordat dit avontuur ten einde komt...
Twee weken geleden zijn we aangekomen in Colombia, na 5 uur (!) gewacht te hebben in de rij voor de grens. Er vielen gelijk een aantal dingen op. Wat zijn er opeens veel fietsers! In Cali, onze eerste stop, fietsten een heleboel mensen en waren zelfs fietspaden aangelegd. Dat had ik al in geen maanden meer gezien. Verder waren er ineens heel veel donkere mensen, vegetarische restaurantjes, salsaclubs en prullenbakken. Dat laatste moet je in Ecuador en Peru echt naar zoeken en dan vind je er nog steeds geen. Vrij positieve eerste indruk dus, hoewel salsa niet echt mijn ding is.
Na toch (iets te veel) salsa gedanst te hebben in Cali gingen we door naar de Pacifische kust. In ons hostel in Cali werden we verrast aangekeken toen we vertelden over onze volgende bestemming. "Jullie gaan naar code rood?!" Blijkbaar was er een negatief reisadvies in dat gebied. Gelukkig was er ook een jongen die daar was geweest, die zei dat je gewoon veilig was zodra je in een hostel was. "De Nederlands overheid zijn aanstellers."
Toen we aankwamen in Buenaventura, bleek dat we net te laat waren voor de laatste boot naar het hostel. Dat werd dus toch een nacht in deze gevaarlijke, grootste havenstad van Colombia doorbrengen. Blijkbaar werd er veel drugs gesmokkeld en verder viel op dat er alleen maar donkere mensen waren. We kwamen prima de avond en nacht door in een hotelletje, hostels bleken ze daar niet te kennen. Een vrij lelijke stad dus erg gek was dat ook niet.
De volgende dag pakten we alsnog de boot naar hostel El Pacifico. En wat was het bijzonder daar! Met een grote gele speedboot raceten we over de golven en na een uur werden we gevraagd of we klaar waren om uit te stappen. "Waar? Hier?!" We waren nog omgeven door zee. Maar ja hoor, we werden de boot uit gegooid met rugtassen en al. Door het water waadden we naar een strandje en bovenop de klif die voor ons opdoemde zagen we twee mensen zwaaien. Gelukkig maar, we hadden geen idee waar we in deze middle of nowhere een hostel moesten vinden. Aan de zijkant van de klif vonden we een trappetje in de rotsen uitgehakken waar we bovenaan welkom werden geheten in 'El Pacifico'. Mensen lagen te chillen in hangmatten en de eigenaar vroeg zich af hoe we deze 'geheime plek' hadden gevonden. "Op facebook zagen we een filmpje van deze mooie plek voorbij komen". Toch niet zo geheim dus. Het werden prachtige en heerlijk relaxte dagen: in het hostel heerste een gezellige familie sfeer, we waren compleet geïsoleerd en vrijwel het enige wat je kon doen was zwemmen, douchen onder de mooiste watervallen in de jungle en een boekje lezen in een hangmat. In de zee lagen vele kleine volgegroeide eilandjes en magroves. Helemaal geïsoleerd was het niet; je kon naar het eerst volgende dorpje lopen. Hoewel, dorpje? Lopen? Het was een wandeling door de modderige jungle en vervolgens moest je een rivier over zwemmen (ja, zwemmen, echt waar) voordat je bij een paar huizen aankwam. Vooral geen geld en waardevolle spullen meenemen dus en eigenlijk ook geen kleren, dan was het uitstapje een succes.
Toen we de boot weer terugpakten naar Buenaventura, was het nog opstappen nog moeilijker dan het het uitstappen bij aankomst. Het water stond nu hoog, waardoor we in plaats van tot onze enkels tot onze middel in het water liepen voordat we bij de boot konden. Daar werden we in getrokken en met natte backpack en broek begonnen we aan de terugweg. Niet makkelijk om te komen dus, maar een heel mooi plekje!
Later keken we eens op de website van de rijksoverheid voor het reisadvies. Heel slim natuurlijk, achteraf. De hele Pacifische kust van Colombia was inderdaad rood, "niet reizen". Verder waren grote delen van Colombia waar we al geweest waren oranje gekleurd "alleen noodzakelijke reizen". Hier ging verder eigenlijk elke reiziger heen die we tegenkwamen en we hebben ons totaal niet onveilig gevoeld. En er is ook echt niks gebeurd! Maarja achteraf is makkelijk praten, dat is waar. Het meest verbaasde me nog het oranje reisadvies voor heel Venezuela; is dat dan minder erg dan de Pacifische kust van Colombia dat rood gekleurd is? Elke Venezuelaan die ik tegenkwam heeft me verteld dat ik vooral niet naar Venezuela moet gaan, terwijl we in dit "rode" gebied van Colombia een heus natuurparadijs hebben gezien en genoeg andere reizigers tegenkwamen. Apart, en krom. Misschien moet de Nederlandse overheid zelf maar eens een kijkje gaan nemen in Colombia, voor ze mensen bang maken.
Twee weken geleden zijn we aangekomen in Colombia, na 5 uur (!) gewacht te hebben in de rij voor de grens. Er vielen gelijk een aantal dingen op. Wat zijn er opeens veel fietsers! In Cali, onze eerste stop, fietsten een heleboel mensen en waren zelfs fietspaden aangelegd. Dat had ik al in geen maanden meer gezien. Verder waren er ineens heel veel donkere mensen, vegetarische restaurantjes, salsaclubs en prullenbakken. Dat laatste moet je in Ecuador en Peru echt naar zoeken en dan vind je er nog steeds geen. Vrij positieve eerste indruk dus, hoewel salsa niet echt mijn ding is.
Na toch (iets te veel) salsa gedanst te hebben in Cali gingen we door naar de Pacifische kust. In ons hostel in Cali werden we verrast aangekeken toen we vertelden over onze volgende bestemming. "Jullie gaan naar code rood?!" Blijkbaar was er een negatief reisadvies in dat gebied. Gelukkig was er ook een jongen die daar was geweest, die zei dat je gewoon veilig was zodra je in een hostel was. "De Nederlands overheid zijn aanstellers."
Toen we aankwamen in Buenaventura, bleek dat we net te laat waren voor de laatste boot naar het hostel. Dat werd dus toch een nacht in deze gevaarlijke, grootste havenstad van Colombia doorbrengen. Blijkbaar werd er veel drugs gesmokkeld en verder viel op dat er alleen maar donkere mensen waren. We kwamen prima de avond en nacht door in een hotelletje, hostels bleken ze daar niet te kennen. Een vrij lelijke stad dus erg gek was dat ook niet.
De volgende dag pakten we alsnog de boot naar hostel El Pacifico. En wat was het bijzonder daar! Met een grote gele speedboot raceten we over de golven en na een uur werden we gevraagd of we klaar waren om uit te stappen. "Waar? Hier?!" We waren nog omgeven door zee. Maar ja hoor, we werden de boot uit gegooid met rugtassen en al. Door het water waadden we naar een strandje en bovenop de klif die voor ons opdoemde zagen we twee mensen zwaaien. Gelukkig maar, we hadden geen idee waar we in deze middle of nowhere een hostel moesten vinden. Aan de zijkant van de klif vonden we een trappetje in de rotsen uitgehakken waar we bovenaan welkom werden geheten in 'El Pacifico'. Mensen lagen te chillen in hangmatten en de eigenaar vroeg zich af hoe we deze 'geheime plek' hadden gevonden. "Op facebook zagen we een filmpje van deze mooie plek voorbij komen". Toch niet zo geheim dus. Het werden prachtige en heerlijk relaxte dagen: in het hostel heerste een gezellige familie sfeer, we waren compleet geïsoleerd en vrijwel het enige wat je kon doen was zwemmen, douchen onder de mooiste watervallen in de jungle en een boekje lezen in een hangmat. In de zee lagen vele kleine volgegroeide eilandjes en magroves. Helemaal geïsoleerd was het niet; je kon naar het eerst volgende dorpje lopen. Hoewel, dorpje? Lopen? Het was een wandeling door de modderige jungle en vervolgens moest je een rivier over zwemmen (ja, zwemmen, echt waar) voordat je bij een paar huizen aankwam. Vooral geen geld en waardevolle spullen meenemen dus en eigenlijk ook geen kleren, dan was het uitstapje een succes.
Toen we de boot weer terugpakten naar Buenaventura, was het nog opstappen nog moeilijker dan het het uitstappen bij aankomst. Het water stond nu hoog, waardoor we in plaats van tot onze enkels tot onze middel in het water liepen voordat we bij de boot konden. Daar werden we in getrokken en met natte backpack en broek begonnen we aan de terugweg. Niet makkelijk om te komen dus, maar een heel mooi plekje!
Later keken we eens op de website van de rijksoverheid voor het reisadvies. Heel slim natuurlijk, achteraf. De hele Pacifische kust van Colombia was inderdaad rood, "niet reizen". Verder waren grote delen van Colombia waar we al geweest waren oranje gekleurd "alleen noodzakelijke reizen". Hier ging verder eigenlijk elke reiziger heen die we tegenkwamen en we hebben ons totaal niet onveilig gevoeld. En er is ook echt niks gebeurd! Maarja achteraf is makkelijk praten, dat is waar. Het meest verbaasde me nog het oranje reisadvies voor heel Venezuela; is dat dan minder erg dan de Pacifische kust van Colombia dat rood gekleurd is? Elke Venezuelaan die ik tegenkwam heeft me verteld dat ik vooral niet naar Venezuela moet gaan, terwijl we in dit "rode" gebied van Colombia een heus natuurparadijs hebben gezien en genoeg andere reizigers tegenkwamen. Apart, en krom. Misschien moet de Nederlandse overheid zelf maar eens een kijkje gaan nemen in Colombia, voor ze mensen bang maken.
-
15 Februari 2018 - 11:04
Anna:
Lieve Hedwig. Wat een verhaal en avontuur. Een beleving en je trok me helemaal mee. Toch het avontuur naar Colombia en de mangroven ondernomen. Achteraf idd makelijk praten dat het goed is gegaan en achteraf de code rood/oranje te lezen. Anders had je deze ontdekking misschien niet gedaan. Nog veel plezier de laatste weken en goede terug reis. Lifs Anna -
15 Februari 2018 - 13:56
Ankie:
Lieve Hedwig,
Deze avonturen zul je hier niet meemaken. Dat maakt deze reis ook heel bijzonder. naast allerlei bijzondere ontmoetingen. Ik wens je een hele goede terugkeer en een warm welkom thuis -
15 Februari 2018 - 18:47
Oma Fossen:
Lieve Hedwig.
Een diepe zucht toen ik je blog las waarin je vertelde dat er ook echt niets gebeurd was. Jullie zoeken de grenzen ook wel op!!! In Buenaventura zit het woord avontuur, dat was het met recht.
Geniet nog maar volop van de twee weken dat je daar bent en doe een beetje kalm aan. Iedereen blij dat je weer thuis komt. Goeie reis en we horen nog wel van elkaar.
dikke tût
oma
-
22 Februari 2018 - 08:08
Lydia En Minne:
Wat een verhaal! Jullie zijn het avontuur wel aangegaan hoor. Maximaal. Maar ja pas dan beleef je dit. Goeie reis naar ons koude kikkerlandje! -
24 Juni 2018 - 00:23
Antje:
Lieve Hedwig,
ik ben je allereerste oppas geweest; heel wat luiertjes verschoond etc.
in Voorburg bij papa Jan en mama Nelly thuis.
Toen kwam Eimert, ook een schatje.
Nu heb je al een wereldreis gemaakt.
Geweldig en heel verstandig; ik zou alle jongelui wel het land uit willen jagen; zo van:
ga eerst je neus eens buiten de deur steken voordat je je gaat settelen.
Was zelf ook in 5 jaar in het buitenland van 1966-1972 ... niemand kan me dat afpakken !
Liefs en groetjes, ook voor je papa en mama en Eimert ... dag, ondernemende dame !
Antje
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
