Lekker langzaam reizen
Blijf op de hoogte en volg Hedwig
08 November 2017 | Peru, Cuzco
Waar kom je vandaan? Hoe lang ben je al onderweg? Waar ga je naartoe? Dat zijn zo’n beetje de eerste dingen die ik bespreek als ik hier nieuwe mensen tegenkom. Toen ik tegen een Nederlands meisje in mijn hostel vertelde dat ik nu twee maanden onderweg was en in La Paz was begonnen, lachte ze me uit. Wat?! Twee maanden onderweg en nu nog maar in Cuzco? Ik doe het inderdaad lekker rustig aan, maar dat bevalt me ook prima. Het heeft zo veel voordelen! Ik bleef nu enigszins gedwongen langer in Cuzco omdat ik wachtte tot mijn pinpas hier aan zou komen met de post, maar die is inmiddels aangekomen (yessss dankjewel papa & mama!). En het lukt me nog steeds niet om weg te komen. Waar dat aan ligt? Ik denk vooral de leuke mensen die ik hier heb leren kennen, het gezellige hostel en de mooie stad waar je je direct thuis kan voelen. Ondertussen passeerden verschillende mensen de revue die (veel) sneller doorreisten en ik begon me te realiseren hoe verschillend je reiservaring dan kan zijn.
Zo was er de Deen waarmee we een avond gingen eten. Ik trok ongeveer een week op met de drie leukste Belgen ooit, die me een heleboel Belgische woorden leerden (de lijst werd elke dag langer en langer…). Ook zij bleven lang plakken in Cuzco, maar toen uiteindelijk hun laatste avond was aangebroken aten we samen met deze Deen, die al 13 maanden de hele wereld aan het bereizen was. Normaal gesproken ging hij alleen maar met "locals" om, luisterde die alleen maar naar "local" muziek en ging hij alleen maar naar plekken waar de "locals" ook kwamen. Een etentje met drie Belgen en een Nederlander was echt helemaal nieuw voor hem. Hij hield niet van meerdere dagen dezelfde kleren dragen en had daarom een 30 kilo wegende koffer bij zich (inclusief schoensmeer, bleek later!). Behoorlijk overdreven vond ik en ik kon het woord “local” niet meer aanhoren na de tijd. Gelukkig waren de Belgen het daar over eens en we verbaasden ons ook allemaal over zijn arrogantie: Hij bleek van wandelen te houden, maar geen zin te hebben in de vijfdaagse Salkantay trek naar Machu Picchu die wij hadden gedaan. Dat lag heus niet aan zijn tijdgebrek, nee... Dat lag aan het feit dat iets wel heel mooi en speciaal moest zijn, mocht hij er zich nog over verbazen. Hij had al zoveel van de wereld gezien, dat een paar prachtige bergen voor hem niet mooi meer waren. Hij ging op elke plek alleen maar naar de hoogtepunten die echt speciaal waren, en veel speciaals was er niet meer voor hem op de wereld. Enigszins sneu vond ik dit ook, want van die wandeling naar Machu Picchu hebben wij enorm genoten en ik was meer onder de indruk van de uitzichten tijdens het wandelen dan van Machu Picchu zelf. Hoewel dat ook heel indrukwekkend was hoor, laten we dat voorop stellen! Ik hoop dat de Deen lekker in de bus is gestapt naar Machu Picchu, een paar foto’s heeft getrokken (= foto’s maken in het Belgisch, mooie uitdrukking!) en weer snel verder is gegaan naar zijn volgende speciale, unieke hoogtepunt. En dat volgende hoogtepunt kan nog even zoeken worden als je de Deen bent, want dan vindt je niks meer mooi. Ben ik eens even blij dat ik dat niet heb en niet de hele wereld in een keer hoef te zien. Hopelijk kom ik dan niet met zulke arrogante verhalen terug en ga ik geen mensen uitlachen die lekker rustig aan reizen.
Het grootste voordeel van langer op een plek blijven vond ik de heerlijke relaxtheid. Ik voel al snel de druk als ik een paar dagen in een stad ben om elke dag een aantal hoogtepunten (heb je ze weer…) of mooie dingen te bekijken. Zo slenter je een paar dagen door de stad van plek naar plek, kerkje in kerkje uit. "Elke seconde zijn we in een kerk" klaagde Eimert vroeger tijdens de vakantie. Nu was het in Cuzco het geval dat ik er toch een paar weken zou blijven, dus waarom zou je elke dag je gids erbij pakken om “hoogtepunten” te bekijken? Ik kom nu elke dag in het centrum en heb dezelfde kathedraal van Cuzco al vaak genoeg van buiten gezien, maar nog nooit van binnen. Ik heb nog nooit in mijn reisgids gekeken wat hier eigenlijk te zien is, maar heb toch het idee het centrum een beetje te kennen. De afgelopen vier jaar in Groningen ben ik ook nooit de Martinitoren gaan beklimmen. Oftewel: het voelt nu meer als tijdelijk wonen in Cuzco dan er doorheen reizen. Het leuke daaraan is dat ik na deze drie weken Cuzco de plekjes heb leren kennen waar ik vaker heen wil: zo kan je verrukkelijke falafel eten op een marktje in de mooie San Blas buurt. Toen we na een eerste falafelwrap een keer terug wilde keren, bleek de kraam gesloten. De volgende dag probeerden we het nog een keer en weer werden we teleurgesteld. Maar… drie keer is scheepsrecht en de derde poging was raak! De kraam was eindelijk weer geopend en we konden door al deze moeite extra genieten van de falafelwrap. En daar had ik de tijd die het kostte om steeds weer naar het marktje terug te keren ook zeker voor over!
Verder had ik de tijd om een hele middag te besteden aan het bakken van pannenkoeken voor alle vrijwilligers die in het hostel werken. En dat was veel leuker dan kerkjes bekijken. Toen eindelijk de eerste lading pannenkoeken klaar was, vonden ze gretig aftrek. Alle Zuid-Amerikaanse mensen in het hostel waren verbaasd hoe je een pannenkoek in de lucht kon gooien om hem om te draaien en ze vonden het maar raar om dit als lunch te eten. We aten de eerste lading met fruit en suiker, bij gebrek aan pannenkoekenstroop. Ze noemden het een ontbijt, toetje en lunch in één en waren eigenlijk gewend aan het koken van een hartige maaltijd tijdens de lunch. Voor de tweede lading pannenkoeken werd al snel besloten om een salade te maken van ei, tomaat en ui. Toen er ook mayonnaise en ketchup op de pannenkoeken werd gedaan, heb ik het toch maar gehouden bij de ei en tomaat salade. De rest leek het allemaal heerlijk te smaken met mayo en ketchup erbij. Het lijkt mij persoonlijk erg smerig, maar wie weet kunnen de pannenkoekenhuizen in Nederland het eens op de kaart zetten: pannenkoek met ei, tomaat, ui, vlees en een flinke lading ketchup en mayo. Jammie!
Ondanks alle mooie voordelen van deze relaxte manier van reizen ga ik, als het me lukt om vrijdag eindelijk Cuzco te verlaten, ook eens proberen om (iets) sneller door te reizen. Alle verhalen over plekken waar ik nog naartoe wil hebben me nieuwsgierig gemaakt naar de rest van Peru. Bovendien kwam ik er gister achter dat ik nog dik een maand in Peru mag blijven: na 3 maanden heb je geen visum meer dus dan moet ik toch echt in een volgend land (Ecuador!) belanden. Dat moet nog prima kunnen op een relaxte Zuid-Amerikaanse manier. Genoeg tijd dus om LEKKER rustig door te reizen. Niks gaat hier snel, waarom zou je er dan snel doorheen reizen?
P.S. ik heb geleerd dat het woord “lekker” door Belgen alleen maar gebruikt wordt voor eten en eventueel mensen en dat Nederlanders het woord veel vaker gebruiken. Dus speciaal voor Tinne, Ellen en Alexander in deze blog extra veel gebruik van het woord LEKKER, lekker Nederlands ;)
P.P.S. Heel erg bedankt voor alle leuke reacties op vorige blogs, dat vind ik ontzettend leuk om te lezen!
Zo was er de Deen waarmee we een avond gingen eten. Ik trok ongeveer een week op met de drie leukste Belgen ooit, die me een heleboel Belgische woorden leerden (de lijst werd elke dag langer en langer…). Ook zij bleven lang plakken in Cuzco, maar toen uiteindelijk hun laatste avond was aangebroken aten we samen met deze Deen, die al 13 maanden de hele wereld aan het bereizen was. Normaal gesproken ging hij alleen maar met "locals" om, luisterde die alleen maar naar "local" muziek en ging hij alleen maar naar plekken waar de "locals" ook kwamen. Een etentje met drie Belgen en een Nederlander was echt helemaal nieuw voor hem. Hij hield niet van meerdere dagen dezelfde kleren dragen en had daarom een 30 kilo wegende koffer bij zich (inclusief schoensmeer, bleek later!). Behoorlijk overdreven vond ik en ik kon het woord “local” niet meer aanhoren na de tijd. Gelukkig waren de Belgen het daar over eens en we verbaasden ons ook allemaal over zijn arrogantie: Hij bleek van wandelen te houden, maar geen zin te hebben in de vijfdaagse Salkantay trek naar Machu Picchu die wij hadden gedaan. Dat lag heus niet aan zijn tijdgebrek, nee... Dat lag aan het feit dat iets wel heel mooi en speciaal moest zijn, mocht hij er zich nog over verbazen. Hij had al zoveel van de wereld gezien, dat een paar prachtige bergen voor hem niet mooi meer waren. Hij ging op elke plek alleen maar naar de hoogtepunten die echt speciaal waren, en veel speciaals was er niet meer voor hem op de wereld. Enigszins sneu vond ik dit ook, want van die wandeling naar Machu Picchu hebben wij enorm genoten en ik was meer onder de indruk van de uitzichten tijdens het wandelen dan van Machu Picchu zelf. Hoewel dat ook heel indrukwekkend was hoor, laten we dat voorop stellen! Ik hoop dat de Deen lekker in de bus is gestapt naar Machu Picchu, een paar foto’s heeft getrokken (= foto’s maken in het Belgisch, mooie uitdrukking!) en weer snel verder is gegaan naar zijn volgende speciale, unieke hoogtepunt. En dat volgende hoogtepunt kan nog even zoeken worden als je de Deen bent, want dan vindt je niks meer mooi. Ben ik eens even blij dat ik dat niet heb en niet de hele wereld in een keer hoef te zien. Hopelijk kom ik dan niet met zulke arrogante verhalen terug en ga ik geen mensen uitlachen die lekker rustig aan reizen.
Het grootste voordeel van langer op een plek blijven vond ik de heerlijke relaxtheid. Ik voel al snel de druk als ik een paar dagen in een stad ben om elke dag een aantal hoogtepunten (heb je ze weer…) of mooie dingen te bekijken. Zo slenter je een paar dagen door de stad van plek naar plek, kerkje in kerkje uit. "Elke seconde zijn we in een kerk" klaagde Eimert vroeger tijdens de vakantie. Nu was het in Cuzco het geval dat ik er toch een paar weken zou blijven, dus waarom zou je elke dag je gids erbij pakken om “hoogtepunten” te bekijken? Ik kom nu elke dag in het centrum en heb dezelfde kathedraal van Cuzco al vaak genoeg van buiten gezien, maar nog nooit van binnen. Ik heb nog nooit in mijn reisgids gekeken wat hier eigenlijk te zien is, maar heb toch het idee het centrum een beetje te kennen. De afgelopen vier jaar in Groningen ben ik ook nooit de Martinitoren gaan beklimmen. Oftewel: het voelt nu meer als tijdelijk wonen in Cuzco dan er doorheen reizen. Het leuke daaraan is dat ik na deze drie weken Cuzco de plekjes heb leren kennen waar ik vaker heen wil: zo kan je verrukkelijke falafel eten op een marktje in de mooie San Blas buurt. Toen we na een eerste falafelwrap een keer terug wilde keren, bleek de kraam gesloten. De volgende dag probeerden we het nog een keer en weer werden we teleurgesteld. Maar… drie keer is scheepsrecht en de derde poging was raak! De kraam was eindelijk weer geopend en we konden door al deze moeite extra genieten van de falafelwrap. En daar had ik de tijd die het kostte om steeds weer naar het marktje terug te keren ook zeker voor over!
Verder had ik de tijd om een hele middag te besteden aan het bakken van pannenkoeken voor alle vrijwilligers die in het hostel werken. En dat was veel leuker dan kerkjes bekijken. Toen eindelijk de eerste lading pannenkoeken klaar was, vonden ze gretig aftrek. Alle Zuid-Amerikaanse mensen in het hostel waren verbaasd hoe je een pannenkoek in de lucht kon gooien om hem om te draaien en ze vonden het maar raar om dit als lunch te eten. We aten de eerste lading met fruit en suiker, bij gebrek aan pannenkoekenstroop. Ze noemden het een ontbijt, toetje en lunch in één en waren eigenlijk gewend aan het koken van een hartige maaltijd tijdens de lunch. Voor de tweede lading pannenkoeken werd al snel besloten om een salade te maken van ei, tomaat en ui. Toen er ook mayonnaise en ketchup op de pannenkoeken werd gedaan, heb ik het toch maar gehouden bij de ei en tomaat salade. De rest leek het allemaal heerlijk te smaken met mayo en ketchup erbij. Het lijkt mij persoonlijk erg smerig, maar wie weet kunnen de pannenkoekenhuizen in Nederland het eens op de kaart zetten: pannenkoek met ei, tomaat, ui, vlees en een flinke lading ketchup en mayo. Jammie!
Ondanks alle mooie voordelen van deze relaxte manier van reizen ga ik, als het me lukt om vrijdag eindelijk Cuzco te verlaten, ook eens proberen om (iets) sneller door te reizen. Alle verhalen over plekken waar ik nog naartoe wil hebben me nieuwsgierig gemaakt naar de rest van Peru. Bovendien kwam ik er gister achter dat ik nog dik een maand in Peru mag blijven: na 3 maanden heb je geen visum meer dus dan moet ik toch echt in een volgend land (Ecuador!) belanden. Dat moet nog prima kunnen op een relaxte Zuid-Amerikaanse manier. Genoeg tijd dus om LEKKER rustig door te reizen. Niks gaat hier snel, waarom zou je er dan snel doorheen reizen?
P.S. ik heb geleerd dat het woord “lekker” door Belgen alleen maar gebruikt wordt voor eten en eventueel mensen en dat Nederlanders het woord veel vaker gebruiken. Dus speciaal voor Tinne, Ellen en Alexander in deze blog extra veel gebruik van het woord LEKKER, lekker Nederlands ;)
P.P.S. Heel erg bedankt voor alle leuke reacties op vorige blogs, dat vind ik ontzettend leuk om te lezen!
-
08 November 2017 - 06:49
Jan Fossen:
Mooi verslag Hedwig, ga lekker langzaam door! -
08 November 2017 - 18:41
Oma Fossen:
Allee Hedwig ge hedde weer een schoon verhaal neergezet en ik heb goesting ook eens naar Peru te gaan.
Hedde gij daar ook een regenscherm nodig, en foto's trekken doede dat nog?
Lieve meid wat weer een genot om in alle rust je verhaal te lezen en wat fijn om je nog te kunnen verbazen en genieten van de "kleine" dingen, een mooi landschap - een gezellige stad - leuke mensen....
Binnenkort mail ik je even privé. Geniet!!!!! -
08 November 2017 - 21:50
Nelly:
lieve hedwig, fantastisch dat je van ieder momentje een reisje maakt. ga lekker door zo! liefs mama -
08 November 2017 - 21:49
Nelly:
lieve hedwig, fantastisch dat je van ieder momentje een reisje maakt. ga lekker door zo! liefs mama -
09 November 2017 - 19:42
Martijn:
Ha meid,
nou, lekker bezig! -
09 November 2017 - 20:55
Anna:
Hee Heddwig, weer fijn om je belevingen en ontdekkingen te lezen. Geniet van alle bijzonderheden. -
11 November 2017 - 15:45
Manon Galama:
Hej Hedwig, Wat een leuke verhalen schrijf je!! Heerlijk om te lezen en soms enorm herkenbaar. Zoals je beschrijft, juist die momenten waarop je een soort van woont in een nieuwe plaats zijn zo bijzonder. Soms zijn er van die plekken op de wereld die je maar lastig kan verlaten, heerlijk is dat. Geniet van alles wat nog komen gaat en wat je al hebt beleeft!! Liefs Manon -
14 November 2017 - 17:52
Kris:
Joooo kamphuissie,
Leuk om te lezen hoor! Je schrijft ontzettend vlot en plezierig! Inderdaad, schijt hebben aan die andere reizigers, jij doet het LEKKER op je eigen manier. Haha. Ik zou ook rustig willen reizen als ik jou was hoor; er is toch veel te veel moois om te bekijken? En zoveel mensen om te ontmoeten?
Zo, na jouw spraakmemo's ook wel weer genoeg gesogd :P ik ga weer aan het werk!
En jij veel succes achter de bar..! Kan je als je terug in Nederland bent mooi wat Zuid-Amerikaanse cocktails brouwen voor ons, op de zaterdagavond. :P ghehe.
-
04 December 2017 - 17:10
Ankie:
ik had deze blog nog niet gelezen en werd er weer aan herinnerd, op dit moment. Nu je volgende blog verschijnt.
Je geniet LEKKER van de gewone en de bijzondere dingen. Leuk hoor.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
