Nederlanders houden van gratis

We waren op de bus aan het wachten om naar een volgend kustplaatsje Olón te gaan. Na een geweldig oud en nieuw in hét toeristische party dorp Montañita, wilden we naar een iets rustiger plekje verderop om wat te leren surfen (volgende poging...) en te relaxen op het strand. Julia raakte aan de praat met een Amerikaan, die ook naar Olón bleek te moeten. Hij stelde voor om met z´n drieën een taxi te pakken. Wij twijfelden even, hadden toch liever de goedkope bus, maar hij zei: ¨Ik betaal wel¨ en we stapten in. Het bleek ook maar 2 dollar te kosten, maar Juul was er helemaal trots op: ¨Ik praat even met die man en we hebben een gratis taxi gefixt, hoeven we ook niet meer op de bus te wachten!¨

Het begon op te vallen hoe veel we wel niet makkelijk gratis kregen. Van gratis drank tijdens het uitgaan tot een empanada die zomaar op straat voor ons werd betaald. Door een gulle Colombiaan die we verder helemaal niet kenden, dat belooft veel goeds voor Colombia! Ik begon na te denken of ik ook zo veel gratis kreeg tijdens het eerste deel van mijn reis, alleen. Het was me sowieso al opgevallen dat alle Zuid-Amerikanen ontzettend gul zijn en graag het eten of drankje wat ze hebben met je delen. Maar zoveel gratis als afgelopen week? Dat was nog niet echt voorgekomen. Toen ik met een Duits blond meisje over een marktje in Peru liep kregen we wél zomaar gratis een stuk watermeloen, betaald door een oud mannetje dat voorbij kwam. Afslaan was geen optie, hij drong er op aan dat we het aannamen. Dus mijn conclusie is: twee gringa´s is beter dan één. ´Gringa´s´ is hier de uitdrukking voor toeristen, vreemdelingen, buitenlanders, blonde (superleuke!) meisjes, uit Europa, uit de VS, ik denk dat de betekenis wel duidelijk is. En nu we dus constant met twee gringa´s zijn, loopt het de spuigaten uit wat betreft gratis dingen. Met als klap op de vuurpijl: onze rijke Amerikaan Larry.

We ontmoetten hem in een tentje waar we wat aan het drinken waren. Hij zat alleen aan een tafeltje wijn te drinken en moest lachen toen we dikke lol hadden omdat ik mijn nieuwe deo aan het uitproberen was. Ik had het goedkoopste deo-roll-ding op de kop proberen te tikken. Alles is hier goedkoop, behalve als je je lichaam wilt verzorgen lijkt het wel. Tandpasta, shampoo, zonnebrand en deo kost je een klein fortuin. Vervolgens raakten we aan de praat met deze Amerikaan uit Florida en hij nodigde ons uit om een wijntje mee te drinken. Het bleek dat deze 73-jarige man een half jaar een huis huurde in Puerto Lopéz, een enorm lelijk vissersdorpje waar we waren. Dan vraag je je natuurlijk af, wat deden jullie daar als het zo lelijk was? Nou, ze hadden dus hele lekkere vis. Én er was een eiland dat je kon bezoeken waar heel veel veel bijzondere dieren te zien waren. Voor mensen die geen geld hebben om naar de Galápagos te gaan, zoals ik nu, was dit ¨Poor man´s Galápagos¨ de ideale oplossing.
Op een gegeven moment bleek dat Larry iemand zocht die voor hem kon koken en hem een beetje gezelschap kon houden in zijn huis. Hij bood ons een gratis slaapplek aan in zijn huis als we de volgende avond voor hem zouden koken. Beiden houden we van koken, dus dit aanbod klonk vrij aantrekkelijk. Ware het niet dat we de volgende dag na onze excursie naar de ¨Poor man´s Galapagos¨ met de bus wilden vertrekken naar het binnenland. Dit dorp was lelijk en het enige waar we voor kwamen was dat eiland (oja, en de lekkere vis natuurlijk!). Maarja, blijkbaar geldt het ook voor als we samen reizen: we kunnen wel plannen maken maar het loopt altijd weer anders. Nadat Larry voor ons een heerlijke verse vis maaltijd en een hele fles wijn had betaald (wat houden we toch van gratis!), besloten we te gaan kijken naar zijn huis om daarna te beslissen of we daar de volgende avond wilden verblijven. Bij zijn ´Casa blanca´ aangekomen keken we onze ogen uit! Larry was na een week in dit huis nog nooit op de bovenverdieping geweest, omdat hij slecht ter been was. We ontdekten daar twee enorme slaapkamers: gigantische ruimten met net nieuwe lange gordijnen, grote ramen en in beide kamers een reuze twee-persoonsbed. Verder nog een mooi balkon waar je een heel Puerto Lopéz-dorpsfeest zou kunnen geven en nóg een balkon aan de andere kant (voor een iets kleiner dorpsfeest). Beneden was een gloednieuwe keuken, een oven die nog nooit gebruikt was en een tuin waar je ook nog buiten kon koken. Alles was nieuw in dit huis, alles was mooi en de verbazing over al deze gratis luxe was zo groot dat we al geen nee meer konden zeggen. De volgende avond kookten we een heerlijke maaltijd voor hem met verse gebakken vis, geroosterde groenten en een heerlijke zelfgemaakte tomatensaus: allemaal dankzij Julia´s recept en kookkennis én koolhydraat-vrij. Want dit was niet zomaar een Mc Donald´s Amerikaan, dit was een super gezonde Amerikaan. Tenminste, dat was zijn mening. Deze oude, wijze man had zich de laatste tijd enorm verdiept in gezond eten en wist ons precies te vertellen wat wel en niet gezond was. Koolhydraten waren suikers en dat was niet gezond, je kon beter vetten verbranden, daar was Larry van overtuigd. De avond vulde zich dan ook met discussies over wel of geen koolhydraten eten, de oorzaken van kanker en allerlei soorten vetten die wel of niet gezond zijn. Lang niet altijd waren we het met hem eens. Ik vond dat je alles wel kan eten, zo lang het maar met mate is (ja papa, van jou geleerd!). Dus ook af en toe een frietje of chocola als je daar blij van wordt.
Enigszins apart was deze vent wel: Hij vond dat je niet gelukkig werd van geld, maar was ondertussen wel bezig met een bitcoin business wat me echt geen moer kon interesseren. En hij liet zijn gigantische villa in Florida van bijna 2 miljoen dollar zien. Hij was zo ontzettend gezond bezig, maar ondertussen rookte Larry wel meerdere sigaren op een dag, dronk hij elke dag meerdere glazen wijn en/of bier en lagen er hamburgerbroodjes op de koelkast (ja ja.. koolhydraat vrij zeker?). Hij heeft mij ondanks al zijn op onderzoek gebaseerde wijsheden in ieder geval niet overtuigd; ik blijf lekker koolhydraten eten, olijfolie gebruiken (dat zou ook slecht voor je zijn) en fruit eten. ¨fruit makes you fat because of the sugars¨ jaja, vandaar dat we elke dag dat lekkere fruit hier eten en nog niet dik zijn geworden zeker? En, natuurlijk, blijven we lekker genieten van de ijsjes en Ecuadoriaanse chocola hier. Helaas, friet komt wel weer in Nederland, daar bakken ze helemaal niks van.
De volgende ochtend hielden we deze man nog even gezelschap naar de markt en tijdens de lunch. Hij was duidelijk vrij eenzaam en zei dat hij heel erg blij was dat hij ons ontmoet had. Hij genoot ervan dat we zijn wijsheden waar hij zo van overtuigd was op de proef stelden en het regelmatig niet met hem eens waren. En wij genoten ervan dat we nauwelijks iets hoefde uit te geven: we hadden weer een gratis diner mét wijn gekregen (wel zelf moeten koken dus), gratis bed, ontbijt, taxi-ritjes én lunch. Toen we vertrokken deed Larry ons nog een fantastisch gul aanbod: zijn huis zou een tijd leeg staan omdat hij over een maand op een motor door Peru en Bolivia ging reizen. We mochten er gebruik van maken, gratis! Hij wist wel een stichting in het dorp waar we vrijwilligerswerk zouden kunnen doen, zo hielp hij (indirect) de mensen in het dorp door ons een huis aan te bieden. Zeker iets om over na te denken: wie weet keren we dus nog wel terug naar dit lelijke vissersdorpje, dat ons zo´n aparte maar bijzondere tijd heeft bezorgd!