Una present para tí & plassen in Bolivia
Door: Hedwig Fossen
Blijf op de hoogte en volg Hedwig
10 September 2017 | Bolivia, La Paz
Gewoon omdat het kan; af en toe zal ik een opvallende, bijzondere of mooie gebeurtenis beschrijven, gedurende mijn reis door Zuid-Amerika. Hierbij de eerste twee verhaaltjes!
Wil je op de hoogte blijven en een melding of mail ontvangen als ik wat nieuws schrijf? Tuurlijk wil je dat! Kijk dan links onderin bij ´Blijf op de hoogte´.
Una present para tí
Wandelend door de kleine straatjes van de ´Witches markt´ in La Paz werd ik aangesproken door een Peruaanse jongen die op straat zijn spulletjes aan het verkopen was. We voerden een basis gesprekje in het Spaans: waar kom je vandaan, hoe heet je en waar ga je naartoe. Hij was naar eigen zeggen een ´master in Art´ en draaide een oorbel van ijzerdraad voor me in elkaar. Vervolgens vroeg hij of ik nog een mooi kunstwerk in mijn haar wou. Ik begreep niet wat hij nou precies wilde maken, maar ik dacht: waarom niet, ik heb nu toch niks te doen en m´n haar zal er vast niet afgeschoren moeten worden door zoiets. Ik ging op de straat zitten en voor ik het wist had de ´Master of Art´ touwtjes in mijn haar geknoopt. Toen het kunstwerk half af was, begon het te regenen. Hij kon zijn spullen niet in de regen op straat laten liggen, dus vroeg me mee te lopen ergens naar binnen om het knoopwerk af te maken. We liepen door smalle straatjes, gingen trappen op en deuren door. We eindigden in een viezig hotelletje achteraf; geen enkele toerist zou dit kunnen vinden dacht ik zo. Hij had daar een kamer waar net een bed en een tv in pasten. Op zijn kamer aangekomen, begon ik me af te vragen of dit wel een goed idee was. Ik dacht dat we gewoon in een winkeltje zouden schuilen, maar nu was ik met een wildvreemde Peruaan naar zijn hotelkamer gaan. Mijn gevoel zei dat ik het kon vertrouwen en ik had tenslotte nog maar een half knoopwerk in mijn haar. Terwijl we luisterden naar Michael Jackson op de tv (hij vroeg me om ´Beat It´ in het Spaans te vertalen... onmogelijk), maakte hij het kunstwerk af. Het werd een soort extensie van mijn haar, een soort dreadlock maar dan anders, allemaal in de Inca kleuren en afgemaakt met een paar kralen. Het bleek dat het één a twee jaar kon blijven zitten, afknippen kan altijd nog gelukkig. Ik weet nog steeds niet of ik het nou mooi vind, maar een leuk souvenir is in ieder geval al binnen!
Nadat dit af was, was het inmiddels half 8 ´s avonds en ik begon chagrijnig te worden van de honger. De Peruaan bleef doorlullen over de Inca cultuur; het ging het ene oor in en het andere oor uit. Op een gegeven moment brak ik hem af en zei ik dat ik honger had en wat ging eten. Hij wist wel een goed plekje met vegetarisch eten, dus we sloten samen de dag af met een goed bord rijst met tofu en groente in een tentje met alleen maar échte Bolivianen. We hadden inmiddels afgesproken om over een paar dagen samen ergens heen te reizen buiten La Paz om te wandelen en ukulele te leren spelen (´I can teach you, I can teach you´). Dan hoefde ik niet van die toeristische, dure tours gebruik te maken. Dat klonk allemaal wel mooi, dus de volgende dag zou ik hem weer opzoeken op straat waar hij aan het werk was als ´Master of Art´. Na er een nachtje over geslapen te hebben, had ik er toch niet zo´n zin in. Helemaal vertrouwen deed ik het niet, en in het Spaans communiceren werkte voor mij alleen maar tot een bepaald niveau. Ik kwam dus niet meer op de afgesproken tijd opdagen. Dat voelde vrij slecht van mezelf, ik had ten slotte beloofd om te komen. Zijn eten van die avond had ik in ieder geval voor hem betaald, hopelijk maakte dat nog wat goed.
Plassen in Bolivia
Ik was de drukke stad uitgevlucht, op weg naar Sorata om te kunnen mountainbiken en wandelen. In het ´mountainbike-mecca´, zoals Sorata werd genoemd, kon ik niet eens mountainbiken helaas. De verhuur ging speciaal voor mij open maar bleek vervolgens geen fietsen te huur te hebben. Alle fietsen waren in gebruik voor een of andere mountainbike-wedstrijd. Lekker is dat, dan maar wandelen. Toen ik na een wandeling terugliep richting het dorp, liep er een vrouw in traditionele Boliviaanse kledij vlak voor me. Een lange, wijde rok en een hoedje op. Plotseling tilde ze haar rokken op en ging ze langs de kant van de weg zitten plassen. Een man kwam ons ook tegemoet lopen, dus ze kan niet hebben gedacht dat ze alleen was. Ik deed maar alsof het me niks verbaasde en we groetten elkaar terwijl ze aan het plassen was: ´Buenas tardes´. Had ik net tijdens de wandeling zo veel moeite gedaan om een plek in de bosjes te zoeken, blijkbaar is dat niet normaal hier!
Terug in La Paz liep ik met al mijn spullen weer richting mijn hostel. Door drukke straten en volle markten waar je letterlijk alles kon kopen. Ik blikte even opzij en vlak naast me was een man aan het plassen, in het volle zicht: niet met zijn rug naar me toe of verdekt opgesteld. Hij piste ook niet in de bosjes, maar tegen het wiel van een geparkeerde auto aan. Andermans auto?! Ik keek even weg maar toen ik voorbij was keek ik nog even goed om of hij nou echt tegen een auto aan het plassen was. Ongelofelijk verbazingwekkend dit! Blijkbaar kennen ze in Bolivia geen schaamte wat plassen betreft; en ik kon er wel om lachen.
Wil je op de hoogte blijven en een melding of mail ontvangen als ik wat nieuws schrijf? Tuurlijk wil je dat! Kijk dan links onderin bij ´Blijf op de hoogte´.
Una present para tí
Wandelend door de kleine straatjes van de ´Witches markt´ in La Paz werd ik aangesproken door een Peruaanse jongen die op straat zijn spulletjes aan het verkopen was. We voerden een basis gesprekje in het Spaans: waar kom je vandaan, hoe heet je en waar ga je naartoe. Hij was naar eigen zeggen een ´master in Art´ en draaide een oorbel van ijzerdraad voor me in elkaar. Vervolgens vroeg hij of ik nog een mooi kunstwerk in mijn haar wou. Ik begreep niet wat hij nou precies wilde maken, maar ik dacht: waarom niet, ik heb nu toch niks te doen en m´n haar zal er vast niet afgeschoren moeten worden door zoiets. Ik ging op de straat zitten en voor ik het wist had de ´Master of Art´ touwtjes in mijn haar geknoopt. Toen het kunstwerk half af was, begon het te regenen. Hij kon zijn spullen niet in de regen op straat laten liggen, dus vroeg me mee te lopen ergens naar binnen om het knoopwerk af te maken. We liepen door smalle straatjes, gingen trappen op en deuren door. We eindigden in een viezig hotelletje achteraf; geen enkele toerist zou dit kunnen vinden dacht ik zo. Hij had daar een kamer waar net een bed en een tv in pasten. Op zijn kamer aangekomen, begon ik me af te vragen of dit wel een goed idee was. Ik dacht dat we gewoon in een winkeltje zouden schuilen, maar nu was ik met een wildvreemde Peruaan naar zijn hotelkamer gaan. Mijn gevoel zei dat ik het kon vertrouwen en ik had tenslotte nog maar een half knoopwerk in mijn haar. Terwijl we luisterden naar Michael Jackson op de tv (hij vroeg me om ´Beat It´ in het Spaans te vertalen... onmogelijk), maakte hij het kunstwerk af. Het werd een soort extensie van mijn haar, een soort dreadlock maar dan anders, allemaal in de Inca kleuren en afgemaakt met een paar kralen. Het bleek dat het één a twee jaar kon blijven zitten, afknippen kan altijd nog gelukkig. Ik weet nog steeds niet of ik het nou mooi vind, maar een leuk souvenir is in ieder geval al binnen!
Nadat dit af was, was het inmiddels half 8 ´s avonds en ik begon chagrijnig te worden van de honger. De Peruaan bleef doorlullen over de Inca cultuur; het ging het ene oor in en het andere oor uit. Op een gegeven moment brak ik hem af en zei ik dat ik honger had en wat ging eten. Hij wist wel een goed plekje met vegetarisch eten, dus we sloten samen de dag af met een goed bord rijst met tofu en groente in een tentje met alleen maar échte Bolivianen. We hadden inmiddels afgesproken om over een paar dagen samen ergens heen te reizen buiten La Paz om te wandelen en ukulele te leren spelen (´I can teach you, I can teach you´). Dan hoefde ik niet van die toeristische, dure tours gebruik te maken. Dat klonk allemaal wel mooi, dus de volgende dag zou ik hem weer opzoeken op straat waar hij aan het werk was als ´Master of Art´. Na er een nachtje over geslapen te hebben, had ik er toch niet zo´n zin in. Helemaal vertrouwen deed ik het niet, en in het Spaans communiceren werkte voor mij alleen maar tot een bepaald niveau. Ik kwam dus niet meer op de afgesproken tijd opdagen. Dat voelde vrij slecht van mezelf, ik had ten slotte beloofd om te komen. Zijn eten van die avond had ik in ieder geval voor hem betaald, hopelijk maakte dat nog wat goed.
Plassen in Bolivia
Ik was de drukke stad uitgevlucht, op weg naar Sorata om te kunnen mountainbiken en wandelen. In het ´mountainbike-mecca´, zoals Sorata werd genoemd, kon ik niet eens mountainbiken helaas. De verhuur ging speciaal voor mij open maar bleek vervolgens geen fietsen te huur te hebben. Alle fietsen waren in gebruik voor een of andere mountainbike-wedstrijd. Lekker is dat, dan maar wandelen. Toen ik na een wandeling terugliep richting het dorp, liep er een vrouw in traditionele Boliviaanse kledij vlak voor me. Een lange, wijde rok en een hoedje op. Plotseling tilde ze haar rokken op en ging ze langs de kant van de weg zitten plassen. Een man kwam ons ook tegemoet lopen, dus ze kan niet hebben gedacht dat ze alleen was. Ik deed maar alsof het me niks verbaasde en we groetten elkaar terwijl ze aan het plassen was: ´Buenas tardes´. Had ik net tijdens de wandeling zo veel moeite gedaan om een plek in de bosjes te zoeken, blijkbaar is dat niet normaal hier!
Terug in La Paz liep ik met al mijn spullen weer richting mijn hostel. Door drukke straten en volle markten waar je letterlijk alles kon kopen. Ik blikte even opzij en vlak naast me was een man aan het plassen, in het volle zicht: niet met zijn rug naar me toe of verdekt opgesteld. Hij piste ook niet in de bosjes, maar tegen het wiel van een geparkeerde auto aan. Andermans auto?! Ik keek even weg maar toen ik voorbij was keek ik nog even goed om of hij nou echt tegen een auto aan het plassen was. Ongelofelijk verbazingwekkend dit! Blijkbaar kennen ze in Bolivia geen schaamte wat plassen betreft; en ik kon er wel om lachen.
-
14 September 2017 - 10:39
Kris:
Hahaha geweldig dit :p
Meer, meer!! -
16 September 2017 - 10:47
Ida Galama:
Prachtig Hedwig. De avonturen die je daar beleeft. We hebben genoten van jouw eerste verslag. Ga zo door! Heel veel succes in zuid-Amerika, liefs -
16 September 2017 - 20:38
Minne En Lydia:
Ha Hedwig, leuk hoor, de beide verhaaltjes. Was best wel spannend, om met die jongen mee te gaan naar -uiteindelijk- zijn hotelkamertje. Inderdaad: intuïtie is belangrijk. Ha, dat is ook best wel vreemd: al dat wildplassen in Bolivia. Tsja, mooie cultuurverschillen, bijzonder om dat zo mee te maken.
Mooie tijd toegewenst, Hedwig! -
17 September 2017 - 17:48
Miny Fossen:
Lieve Hedwig
Wat een spannend en mooi verhaal dat je stuurde. Ik hield de adem in bij het lezen over dat hotelkamertje met die wildvreemde jongen en zag in gedachten al dat er oneerbare dingen zouden gebeuren. Een zucht van verlichting toen ik snel verder las. Prachtige foto's die je mee stuurde van jezelf maar ook van de natuur. De dreadlocks in je haar met kraaltjes wil ik graag nog eens op een foto zien. Het lijkt me lastig met slapen.
Lieve kleindochter pas goed op jezelf en volg je intuïtie bij het nemen van keuzes en beslissingen. Opa heb ik de mail voorgelezen en hij genoot ook van het verhaal en de foto's. Een hele dikke tût en tot een volgende keer.
liefs opa en oma -
17 September 2017 - 20:02
Ankie:
Hee Hedwig, spannende en bijzondere ervaring vanaf dag 1. Leuk om te lezen en je te volgen. Ik blijf graag op de hoogte. Veel reisplezier en bijzondere ontmoetingen. Liefs Ankie -
17 September 2017 - 20:19
Anna:
Lieve Hedwig, wat een mooi gescheven verhaal van jouw belevenissen. Wàt mooi geschreven en je nam mij helemaal mee in je verhaal. Ik blijf je volgen. Blijf vertrouwen in jezelf en geniet. Liefs Anna -
17 September 2017 - 21:51
Gretha:
Leuk en spannend Hedwig en ik ben het wel met je Oma eens: vertrouw op je goede Intuitie!
Veel reisplezier en goeie ontmoetingen en tot gauw!
Liefs Gretha
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
