Op het laatste moment, anders dan gepland

Pas op. De langste blog ooit!

In mijn nieuwe hangmat, op een enorme boot die langzaam door de Amazone vaart. Zo begin ik te schrijven aan een blog over de jungle. Wat ben ik blij dat ik deze kant van Peru op ben gegaan! Dat is nog eens wat anders dan de hoogte, bergen, grote steden en de kust van Lima.
Thuis had ik al gelezen over de stad die alleen maar bereikbaar was per boot of per vliegtuig. Iquitos is een enorme stad middenin de Amazone die niet per weg te bereiken is. Grote langzame boten trekken er drie dagen voor uit om de stad te bereiken en zijn gevuld met etensvoorraden en twee verdiepingen vol met hangmatten waar alle passagiers deze dagen op de boot in vertoeven. Voor een prikkie heb ik hier een hangmat op de kop kunnen tikken en ik heb er al een heerlijke nacht in geslapen. Verder doen we de hele dag vrijwel niks; wat kletsen met andere toeristen, een yoga lesje op het top dek, veel lezen, slapen en eten. Elke maaltijd klinkt er een bel over de hele boot en stormt iedereen met z'n eigen plastic bakje naar de keuken om een maaltijd opgeschept te krijgen. Ondertussen zien we de prachtige uitzichten en zonsondergangen in de Amazone jungle aan ons voorbij trekken. Goed leventje voor een paar dagen!
Het liep echter allemaal anders dan ik bedacht had; wat me vaker overkwam de laatste tijd. Alles wat ik plan (een plan? Moeten we dat hebben dan?), lijkt altijd anders af te lopen. Zo was ik voor een paar dagen in Lima aanbeland, waar ik echt na maximaal twee nachten weer weg wilde. Het scheen een drukke, lelijke stad te zijn die je net zo goed kon overslaan. Maarja, ik kwam er toch langs en had alle tijd dus waarom niet even kijken? Bovendien leek het me leuk om hét feesthostel Loki eens uit te proberen en die had je in Lima, prima om daar dus (voor even) te blijven. Het werden een paar dagen waarin ik me prima vermaakt heb. Er waren leuke mensen in het hostel, een avond dik feest, veel gezelligheid, zwemmen in de zee (voor het eerst hier!) en struinen door Lima "down town". Wat inderdaad drukke boel was, maar juist leuk om die chaos mee te maken. Na twee nachten wou ik vertrekken naar Huaraz, de plek om de mooiste wandelingen door de bergen hier te maken. 's Ochtends zocht ik uit hoe laat de bus zou gaan en er bleek alleen een nachtbus te vertrekken die avond. Toen ik 's avonds echter mijn backpack wilde ophalen in het hostel, probeerden ze me te overtuigen om te blijven in het hostel en achter de bar te komen werken. Nadat ze vertelden over een gratis slaapplek, elke dag een gratis maaltijd en dat ik gelijk die avond kon beginnen begon ik er toch over na te denken. Ik had zo'n leuke tijd in dat hostel gehad, waarom dat njet nog een beetje oprekken en ook nog eens geld besparen? Ik wou echter vasthouden aan het plan wat ik had bedacht en stond op het punt om te vertrekken, dus vertrok toch naar het busstation. In de taxi naar het busstation was ik nog steeds aan het twijfelen. Zal ik niet gewoon vragen of hij rechtsomkeert maakt? Dat is ook zo raar. Op het busstation aan de andere kant van de stad aangekomen kocht ik een busticket en at een broodje, wachtend tot de bus zou vertrekken. Het werk in het Loki hostel spookte nog steeds door mijn hoofd. Het was zo leuk, ik zou er alleen maar spijt van krijgen als ik nu koste wat kost weg zou gaan! Ik nam de rare beslissing om mijn busticket weer te verkopen aan het vrouwtje aan de balie en terug te keren naar t hostel. Naar Huaraz vertrekken kon ook over 10 dagen nog. Het vrouwtje keek me raar aan toen ik mijn verzoek indiende, maar ik was enorm blij dat ik mn geld grotendeels terug kon krijgen. Mooi moment om toch weer terug in dat hostel te komen, terwijl iedereen daar dacht dat ik toch echt vandoor zou gaan. Het heeft me wel wat onnodige taxi ritten gekost maar ik zal deze actie niet snel vergeten. Het liep helaas af met een enorme anti-climax: de volgende dag bleek Nacho, degene die ik gesproken had over het werken, niet de manager te zijn en na een gesprekje met de echte manager bleek dat ik helemaal niet zomaar kon beginnen; ik moest eerst drie dagen wachten tot iemand anders weg ging en dan hadden ze eventueel een plekje voor mij. Ik had totaal geen zin om hier nog een paar dagen op te moeten wachten, dus die avond vertrok ik alsnog naar de volgende bestemming Huaraz. Geen werk dus, maar wel een prachtige nieuwe plek waar ik mooie wandelingen heb kunnen maken!

Terug naar de jungle hier en nu. Mijn plan was om zo ver mogelijk met (nacht)bussen te reizen tot Yurimaguas, het dorpje waar je de hangmatten-boot (zo noem ik het mar even voor de leuk, het was gewoon een vrachtschip) kon pakken naar Iquitos. Aangekomen in een hostel in Yurimaguas vertelde een jongen daar over zijn tour in de jungle; vanuit z'n hangmatje (hoe dichter bij de jungle hoe meer hangmatten leek het wel) op het balkon vertelde die over het ondergelopen bos waar ze doorheen hadden gevaren en alle dieren die ze hadden gezien. Het was een van de mooiste dingen in z'n leven geweest en hij reisde nu 9 maanden. Ik was snel overtuigd en besloot niet de volgende dag de grote hangmatten-boot naar Iquitos te pakken, maar bij het mannetje van het hostel diezelfde tour te boeken vanaf de volgende dag. We gingen vier dagen kanoën door de jungle en in hutjes daar slapen. Daarna was ik al een eindje op weg naar Iquitos dus ik zou ter plekke de grote hangmatten-boot nog kunnen nemen na afloop van deze vier dagen. Ideaal dus! Samen met een Frans stel en twee gidsen gingen we de volgende dag op pad.
En het was inderdaad kanoën; de hele dag lang. De gidsen deden veel van het werk en wij drieën wisselden af en toe de extra peddel af. Of we echt hielpen was onduidelijk, we deden in ieder geval ons best. We vaarden door een soort ondergelopen bos. Overal was water, we namen kleine afsnijd weggetjes en kwamen regelmatig met de boot vast te zitten door het lage water. Het deed me een beetje denken aan de "bospaadjes" naast de skipiste. Die afsnijdweggetjes waren steeds een stuk avontuurlijker dan het open bos, smaller en soms vlak langs of onder omgevallen bomen door. Regelmatig stopten we even als de gids een bijzonder dier zag, dan duurde het een hele tijd voordat wij hem ook hadden gespot, maar uiteindelijk zagen we een heleboel aapjes, vogels in allerlei kleuren en een slang die vlak bij het water hing. Onze gids voorin de boot was ongelofelijk nieuwsgierig en kon over alle planten en dieren iets vertellen. Hij probeerde zo dichtbij mogelijk te komen; de tweede dag haalde hij zelfs een aap uit de boom en gaf hem aan ons door, om hem vervolgens een eind mee te nemen in de kano. Het was een 'langzaam' aapje, die echt in enorme slow motion zich door de bomen voortbewoog. Hij moest echter met kracht losgerukt worden uit zijn boom en ik vroeg me af of we hem nou echt een plezier deden om hem zomaar uit zijn natuurlijke habitat naar onze houten kano te verplaatsen. Bij het hutje waar we die avond sliepen lieten we hem weer vrij en heel langzaam vond hij zijn weg naar boven in de bomen. In de hutjes waar we sliepen kwamen we andere groepjes toeristen tegen. Op de een of andere manier waren overal Franse stellen. Ik heb nog nooit zoveel Fransen gezien in een paar dagen zonder in Frankrijk te zijn. En daar kwam ik niet voor naar de jungle! Blijkbaar houden ze wel van een jungle avontuur. Of; Fransen zijn overal, zoals ze zelf zeiden.
De grote trots van de gidsen in de jungle was de overdaad aan vissen die je kon vangen én opeten. Ook wij leerden vissen op de meest simpele manier die je je kan voorstellen. Met een houten stok waar een draadje met haakje aanzat, porden we flink in het water om dat in beweging te brengen en piranha's aan te trekken. Vervolgens wierpen we de lijn met een stukje vis als aas (ja, die vissen waren enorme kannibalen) in het water en was het wachten geblazen. In mijn geval was het meestal zo dat ik visjes aan de lijn voelde trekken, vervolgens de lijn omhoog haalde en dat mijn stukje vis dat ik aan de haak had bevestigd verdwenen was. Dat was dus meer vissen voeren dan vissen vangen. Na een tijdje had ik echter ook een heuse piranha gevangen en spartelend haalden we hem de kano binnen. Die middag aten we een heerlijk stuk vis als lunch, de volgende dag zelfs gebakken vis als ontbijt. Genoeg vis gezien en gegeten dus voorlopig.
Tenslotte; mooi om te merken vond ik dat iedereen zo rustig bleef en nergens bang voor leek te zijn. We voeren in ons kanootje door een hevige onweer bui, maar de gidsen leken het allemaal niet gevaarlijk te vinden om op het water te zijn. Toen een enorme spin een kakkerlak aan het verorberen was in ons hutje, stormde iedereen daar nieuwsgierig op af. Op een avond maakten we een nachtwandeling waarbij de gids heldhaftig met zijn koplamp en een enorm kapmes voorop ging. Ik vroeg waar dat mes nou voor bedoeld was. Wou hij het pad vrijmaken of waren er ook nog gevaarlijke dieren onderweg? Toen kwam het verhaal om wel bang van te worden. Hij zei dat er een gevaarlijke slang was die op licht afkwam (en daar liepen we dan allemaal met een koplamp op ons hoofd). En die slang ging je dan ook echt volgen. De truc was om je t-shirt over z'n kop heen te gooien, omdat hij dan de menselijke geur zou ruiken en hopelijk weg zou blijven. Vervolgens passeerden we een of andere giftige salamander waar we voor op moesten passen en haalde hij plotseling een kleine krokodil uit de bosjes. Het Franse stel bleef enorm rustig, de gidsen leken het allemaal perfect te weten wat gevaarlijk was dus dat gaf gelukkig een enorm vertrouwen. Heerlijk was het trouwens om te zwemmen daar, wat wel even wennen was je aan alle piranha’s dacht die daar ook rondzwommen. Als je maar geen bloed had ergens, waren ze niet gevaarlijk heb ik begrepen. Tot er een dode piranha voorbij kwam drijven waar ik zwom, dat was zeker iets om van te schrikken ;)

De belangrijkste conclusie die ik kon trekken na deze jungle trip: Burgers Bush in Arnhem is aardig goed gelukt! Lekker vochtige lucht daar, veel water en bomen en dieren die op de echte jungle lijken. Alleen stonden er bij ons niet ineens een groep flamingo’s voor onze neus. En was er niet zomaar een touwbrug gebouwd. Dit was nog nét iets echter, gelukkig.
Nu zit ik dus uiteindelijk wel te relaxen op de hangmatten-boot, later dan gedacht maar dat maakt niet uit. Nadat we aankomen op onze eindbestemming Iquitos zal ik een paar dagen hier doorbrengen. Vervolgens vertrek ik, een mooie ervaring en een heleboel muggenbulten rijker, richting Mancora. Aan de Noord-Peruaanse kust: Surfen, zuipen, ziekenhuis. Dat is het. Of zoiets. We gaan het allemaal zien!