De eerste indruk
Blijf op de hoogte en volg Hedwig
20 Oktober 2017 | Peru, Cuzco
Aangekomen in Cuzco een volgende blog! Drie weken lang heb ik bij Maria in Arequipa in huis gewoond en elke dag Spaanse les gehad. Een ontzettend mooie tijd, veel geleerd en met gezellige medestudenten in huis. Het grote minpunt was dat ik mijn mobiel en pinpas kwijtraakte (of ze zijn gestolen, onduidelijk...). Veel gedoe, maar met goede hulp uit Nederland komt het uiteindelijk allemaal weer goed!
De eerste dag in Cuzco begon niet heel goed; ik kwam aan met de nachtbus en rolde daar om 6 uur ´s ochtends uit, waarna een heleboel taxichauffeurs opdringerig hun taxirit naar het centrum begonnen aan te bieden. Ik liep met mijn slaperige hoofd net de stad binnen, wilde het liefst nog even in een park gaan liggen slapen en vooral zelf naar het centrum lopen. Toen na heel veel "no, gracias" zeggen op een gegeven moment weer drie taxichauffeurs met hun sleutel voor mijn neus aan het bungelen waren, riep ik keihard "NO" en het was duidelijk. Niet meer zo vriendelijk, wel effectief. Ik had al gehoord dat Cuzco toeristisch was en er veel opdringerige verkopers en tour agencies zouden zijn, dus deze eerste indruk bevestigde dat beeld alleen maar. Ik werd er chagrijnig van en kreeg steeds minder zin om die stad te verkennen. Vervolgens regende het een groot deel van de dag; ook dat had ik niet voor mogelijk gehouden na drie weken stralende zon in Arequipa. Maar: toen kwam de ommekeer. Na een dag door de stad geslenterd te hebben, vond ik toevalligerwijs werk in een heel gezellig hostel midden in het centrum. In ruil voor een gratis slaapplek (komt mooi uit zo zonder pinpas en zonder veel contant geld) werk ik nu achter de receptie, bij het ontbijt en moet ik af en toe schoonmaken. Tijdens het schrijven van deze blog heb ik mijn eerst dienst achter de receptie; het was tot nu toe vooral kaartspelletjes spelen en zo nu en dan een nieuwe gast verwelkomen. Verder werken er alleen maar Zuid-Amerikanen hier dus ik kan perfect mijn Spaans oefenen. En Cuzco was toch zo slecht nog niet; het heeft gezellige kleine straatjes, veel markten en heel veel mooie kerken/gebouwen. Juist de mooiste en gezelligste stad tot nu toe!
Dus toch een verkeerde eerste indruk van deze stad (gelukkig). Zoiets gebeurde me ook tijdens mijn laatste week Spaanse les in Arequipa. In huize Maria kwam een familie uit Alaska wonen. We woonden daar al met drie studenten, Maria en haar twee dochters dus het werd een drukke boel. Familie Alaska ging net als wij Spaans leren, maar dan met twee kinderen van 6 en 8 jaar erbij. De eerste ontmoeting met de kinderen was verlegen: ze liepen ons straal voorbij naar buiten zonder even gedag te zeggen. Mama Alaska moest ze binnenroepen en met heel veel aansporing durfden ze nog steeds niet hun eigen naam te zeggen. Dus stelden wij ons maar voor, voor de vorm; ze leken er geen aandacht aan te schenken. 'S avonds aan tafel bleek al snel dat we met een bijzondere familie te maken hadden. Ze waren gewend om maandenlang in de wildernis te wandelen en te kamperen. Van jongs af aan gingen de kinderen mee op deze expedities; het toppunt vond ik nog dat ze twee maanden op een gletsjer gekampeerd hadden toen de kinderen 8 maanden en 2,5 jaar oud waren. Ze gingen niet naar school maar werden thuis geschoold. Lag het daaraan dat ze zo extreem verlegen en misschien minder sociale contacten hadden dan "normale" kinderen? Niets bleek minder waar, na een week met het gezin in één huis gewoond te hebben.
Een aantal dagen nadat ze gearriveerd waren, begon het kietelen en poken met Letuya. Het meisje was 6 jaar, met rood haar in twee lange vlechten en sproetjes. Het was net Pipi Langkous. Ze vond het helemaal geweldig en begon me ondeugend terug te poken wanneer ze maar de kans kreeg. In de pauze tussen de lessen vervolgden de spelletjes zich met een toernooi duimpje worstelen, met beide handen tegelijk. Ik verloor helaas.. Het letterlijke hoogtepunt was zo hoog mogelijk springen doordat ik Letuya aan haar handen omhoog kon trekken. Alleen een sprong hoger dan mijn kniehoogte was geslaagd, dat was wel echt heel hoog hoor! Een middag speelden we "visvangen" buiten in het parkje, ze probeerde me met een touw te vangen en was vervolgens aan het spelen dat ik doodging, de oven in ging en ze me op kon eten. Tot drie keer toe hetzelfde toneelstuk, ik speelde lekker mee en vond het genieten hoeveel plezier ze had en hoe die blauwe ogen me aanstaarden als ze me alweer had gevangen met haar "visnet" (een stukje touw van mijn diabolostokken..). Op een gegeven moment hoorden we "kids, we gaan eten!" Ik was inderdaad helemaal in haar fantasie opgegaan en het was heerlijk!. Echt geweldig dat er nog kinderen zijn die niet van jongs af aan aan een Ipad of telefoon gekluisterd zitten en zo ultiem kunnen genieten van het simpele buitenspelen. De eerste ontmoeting was extreem verlegen maar nu rende ze me achterna in het parkje en wilde ze om de haverklap een hoogtesprong maken. Toen ik na mijn laatste week afscheid nam wilde ze nog een allerlaatste, hoogste sprong maken en dat was het dan. Ook haar broer wilde nu eens proberen. Met een paar sprongen en knuffels namen we afscheid.
Pas toen ik het huis had verlaten besefte ik hoe die familie me geïntrigeerd had; hoe bijzonder ik hun hele levensstijl en plek waar ze vandaan kwamen vond. In de hele staat Alaska, ter grootte van 40 keer de oppervlakte van Nederland wonen maar 700.000 mensen. Het dorpje waar zij woonden had 400 inwoners. En ik ben welkom, wie weet is de volgende bestemming Alaska! Ze lieten foto's zien van prachtige natuur, veel sneeuw, veel skiën (!) en een plek aan de zee. Meer afgelegen kan je je haast niet voorstellen, maar het zag er ontzettend mooi uit!
De ochtend nadat ik Arequipa had verlaten, kreeg ik een berichtje van Beate, een van de medestudenten die in huize Maria woonde. Ik kreeg er tranen in mijn ogen van: "Last night at dinner Letuya was very quiet and didn't eat much. Her mom felt her forehead and asked her if she didn't feel well, but that wasn't the case. Then I asked her if she missed Hedwig, and she gave me a big nod "yes" "
De eerste dag in Cuzco begon niet heel goed; ik kwam aan met de nachtbus en rolde daar om 6 uur ´s ochtends uit, waarna een heleboel taxichauffeurs opdringerig hun taxirit naar het centrum begonnen aan te bieden. Ik liep met mijn slaperige hoofd net de stad binnen, wilde het liefst nog even in een park gaan liggen slapen en vooral zelf naar het centrum lopen. Toen na heel veel "no, gracias" zeggen op een gegeven moment weer drie taxichauffeurs met hun sleutel voor mijn neus aan het bungelen waren, riep ik keihard "NO" en het was duidelijk. Niet meer zo vriendelijk, wel effectief. Ik had al gehoord dat Cuzco toeristisch was en er veel opdringerige verkopers en tour agencies zouden zijn, dus deze eerste indruk bevestigde dat beeld alleen maar. Ik werd er chagrijnig van en kreeg steeds minder zin om die stad te verkennen. Vervolgens regende het een groot deel van de dag; ook dat had ik niet voor mogelijk gehouden na drie weken stralende zon in Arequipa. Maar: toen kwam de ommekeer. Na een dag door de stad geslenterd te hebben, vond ik toevalligerwijs werk in een heel gezellig hostel midden in het centrum. In ruil voor een gratis slaapplek (komt mooi uit zo zonder pinpas en zonder veel contant geld) werk ik nu achter de receptie, bij het ontbijt en moet ik af en toe schoonmaken. Tijdens het schrijven van deze blog heb ik mijn eerst dienst achter de receptie; het was tot nu toe vooral kaartspelletjes spelen en zo nu en dan een nieuwe gast verwelkomen. Verder werken er alleen maar Zuid-Amerikanen hier dus ik kan perfect mijn Spaans oefenen. En Cuzco was toch zo slecht nog niet; het heeft gezellige kleine straatjes, veel markten en heel veel mooie kerken/gebouwen. Juist de mooiste en gezelligste stad tot nu toe!
Dus toch een verkeerde eerste indruk van deze stad (gelukkig). Zoiets gebeurde me ook tijdens mijn laatste week Spaanse les in Arequipa. In huize Maria kwam een familie uit Alaska wonen. We woonden daar al met drie studenten, Maria en haar twee dochters dus het werd een drukke boel. Familie Alaska ging net als wij Spaans leren, maar dan met twee kinderen van 6 en 8 jaar erbij. De eerste ontmoeting met de kinderen was verlegen: ze liepen ons straal voorbij naar buiten zonder even gedag te zeggen. Mama Alaska moest ze binnenroepen en met heel veel aansporing durfden ze nog steeds niet hun eigen naam te zeggen. Dus stelden wij ons maar voor, voor de vorm; ze leken er geen aandacht aan te schenken. 'S avonds aan tafel bleek al snel dat we met een bijzondere familie te maken hadden. Ze waren gewend om maandenlang in de wildernis te wandelen en te kamperen. Van jongs af aan gingen de kinderen mee op deze expedities; het toppunt vond ik nog dat ze twee maanden op een gletsjer gekampeerd hadden toen de kinderen 8 maanden en 2,5 jaar oud waren. Ze gingen niet naar school maar werden thuis geschoold. Lag het daaraan dat ze zo extreem verlegen en misschien minder sociale contacten hadden dan "normale" kinderen? Niets bleek minder waar, na een week met het gezin in één huis gewoond te hebben.
Een aantal dagen nadat ze gearriveerd waren, begon het kietelen en poken met Letuya. Het meisje was 6 jaar, met rood haar in twee lange vlechten en sproetjes. Het was net Pipi Langkous. Ze vond het helemaal geweldig en begon me ondeugend terug te poken wanneer ze maar de kans kreeg. In de pauze tussen de lessen vervolgden de spelletjes zich met een toernooi duimpje worstelen, met beide handen tegelijk. Ik verloor helaas.. Het letterlijke hoogtepunt was zo hoog mogelijk springen doordat ik Letuya aan haar handen omhoog kon trekken. Alleen een sprong hoger dan mijn kniehoogte was geslaagd, dat was wel echt heel hoog hoor! Een middag speelden we "visvangen" buiten in het parkje, ze probeerde me met een touw te vangen en was vervolgens aan het spelen dat ik doodging, de oven in ging en ze me op kon eten. Tot drie keer toe hetzelfde toneelstuk, ik speelde lekker mee en vond het genieten hoeveel plezier ze had en hoe die blauwe ogen me aanstaarden als ze me alweer had gevangen met haar "visnet" (een stukje touw van mijn diabolostokken..). Op een gegeven moment hoorden we "kids, we gaan eten!" Ik was inderdaad helemaal in haar fantasie opgegaan en het was heerlijk!. Echt geweldig dat er nog kinderen zijn die niet van jongs af aan aan een Ipad of telefoon gekluisterd zitten en zo ultiem kunnen genieten van het simpele buitenspelen. De eerste ontmoeting was extreem verlegen maar nu rende ze me achterna in het parkje en wilde ze om de haverklap een hoogtesprong maken. Toen ik na mijn laatste week afscheid nam wilde ze nog een allerlaatste, hoogste sprong maken en dat was het dan. Ook haar broer wilde nu eens proberen. Met een paar sprongen en knuffels namen we afscheid.
Pas toen ik het huis had verlaten besefte ik hoe die familie me geïntrigeerd had; hoe bijzonder ik hun hele levensstijl en plek waar ze vandaan kwamen vond. In de hele staat Alaska, ter grootte van 40 keer de oppervlakte van Nederland wonen maar 700.000 mensen. Het dorpje waar zij woonden had 400 inwoners. En ik ben welkom, wie weet is de volgende bestemming Alaska! Ze lieten foto's zien van prachtige natuur, veel sneeuw, veel skiën (!) en een plek aan de zee. Meer afgelegen kan je je haast niet voorstellen, maar het zag er ontzettend mooi uit!
De ochtend nadat ik Arequipa had verlaten, kreeg ik een berichtje van Beate, een van de medestudenten die in huize Maria woonde. Ik kreeg er tranen in mijn ogen van: "Last night at dinner Letuya was very quiet and didn't eat much. Her mom felt her forehead and asked her if she didn't feel well, but that wasn't the case. Then I asked her if she missed Hedwig, and she gave me a big nod "yes" "
-
20 Oktober 2017 - 07:45
Jan:
Wat een bijzondere ontmoeting met familie Alaska!
Het klinkt koud maar het was dus heel warm. -
20 Oktober 2017 - 08:15
Ida:
Prachtig Hedwig.alleen het missen van je pinpas en mobiel is minder leuk.
En dan het 6jarig meisje, prachtig hoe je dat ervaarde en dan het einde.
Veel plezier in zuid-Amerika en misschien nog Alaska.
-
20 Oktober 2017 - 10:46
Ankie:
Hallo Hedwig,
Wat een mooi verhaal weer en al die culturen mee te maken en te ervaren. Veel spelplezier nog. Groet Ankie
-
20 Oktober 2017 - 11:37
Anna:
Hee Hedwig, wat weer fijn om te lezen. Mooi verhaal en wat beleef je bijzondere dingen
en mooie ontmoetingen. Ik zie je nog wel naar Alaska gaan. -
21 Oktober 2017 - 08:51
Oma Fossen:
Lieve Hedwig.
Je weet de spanning er wel weer in te brengen. Wat een belevenis! En nu je oude stiel weer opgepakt, werken in een ho(s)tel.
Dat wordt vast Alaska volgend jaar. Mooi verhaal en geniet van je ontmoetingen.
dikke tût
oma -
21 Oktober 2017 - 09:26
Martijn:
Lieve Hedwig,
ik zal eerlijk zijn, het prikte achter mijn ogen na dat verhaal over Letuya.... -
21 Oktober 2017 - 15:33
Nelly:
lieve hedwig, wat een vertederend verhaal. Ook zonder foto van Letuya zie ik die ogen en vlechtjes voor me. springend door de lucht. Geniet weer van je ontmoetingen, dat maakt het wachten op je pasje in Cuzco vast aangenamer. veel liefs -
22 Oktober 2017 - 15:46
J.Y.Galama:
Lieve Hedwig. Ik weet niet of ik al je verhalen heb gelezen. Ik heb nu 6 A4 uitgedraaid. Wij vinden het heel spannend. Leuk dat je zoiets kunt meemaken. Geniet er maar van. Verder zitten er natuurlijk ook risicoos aan als je met zo'n jongen die je haar mooi wil maken naar zijn huis gaat. Je moet het dan wel goed inschatten, maar dat is in Nederland ook zo. Ieder land heeft zijn bekoring. Nederland en Friesland zijn ook mooi met rijke tradities als je het maar ziet. Het is een ervaring rijker. Wij proberen je te volgen. Maar het is soms moeilijk maar tot nu toe lukt het. Nog heel veel plezier.
De hartelijke groeten van Pake en Beppe. -
22 Oktober 2017 - 15:46
J.Y.Galama:
Lieve Hedwig. Ik weet niet of ik al je verhalen heb gelezen. Ik heb nu 6 A4 uitgedraaid. Wij vinden het heel spannend. Leuk dat je zoiets kunt meemaken. Geniet er maar van. Verder zitten er natuurlijk ook risicoos aan als je met zo'n jongen die je haar mooi wil maken naar zijn huis gaat. Je moet het dan wel goed inschatten, maar dat is in Nederland ook zo. Ieder land heeft zijn bekoring. Nederland en Friesland zijn ook mooi met rijke tradities als je het maar ziet. Het is een ervaring rijker. Wij proberen je te volgen. Maar het is soms moeilijk maar tot nu toe lukt het. Nog heel veel plezier.
De hartelijke groeten van Pake en Beppe. -
22 Oktober 2017 - 15:46
J.Y.Galama:
Lieve Hedwig. Ik weet niet of ik al je verhalen heb gelezen. Ik heb nu 6 A4 uitgedraaid. Wij vinden het heel spannend. Leuk dat je zoiets kunt meemaken. Geniet er maar van. Verder zitten er natuurlijk ook risicoos aan als je met zo'n jongen die je haar mooi wil maken naar zijn huis gaat. Je moet het dan wel goed inschatten, maar dat is in Nederland ook zo. Ieder land heeft zijn bekoring. Nederland en Friesland zijn ook mooi met rijke tradities als je het maar ziet. Het is een ervaring rijker. Wij proberen je te volgen. Maar het is soms moeilijk maar tot nu toe lukt het. Nog heel veel plezier.
De hartelijke groeten van Pake en Beppe. -
25 Oktober 2017 - 17:56
Kris:
Ah, mooi weer hedwig.... bijzonder! -
13 November 2017 - 21:39
Lydia:
Wat een mooi verhaal weer Hedwig. Bijzondere contacten en ontmoetingen. En soms is het niet zoals het lijkt..dat blijkt. Geniet verder van je belevenissen.
Groet Lydia en Minne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
