Verwondering in Bolivia (en een beetje Peru)
Blijf op de hoogte en volg Hedwig
24 September 2017 | Peru, Arequipa
De filosoof/psycholoog Ap Dijksterhuis schreef in zijn boek "Wie (niet) reist is gek" dat reizen goed voor je zou zijn, doordat je je voortdurend verwondert over dingen op reis. Deze speciale emotie van verwondering "dwingt onze geest tot aanpassing, tot een herschikking van ons referentiekader. Verwondering houdt onze geest lenig, en schudt de kussens van ons brein op." Het leidt tot inspriatie en meer creativiteit. Wat dat betreft ben ik dus goed bezig, zegt Ap Dijksterhuis. Tijdens het zien van de eerste paar steden in Bolivia en Peru, het Titicacameer en (vooral) het prachtige Sajama national Park had ik heel wat verbazingwekkende momenten. Enigszins geïnspireerd door dat boek, begon ik elk moment waar ik me erg over verbaasde op te schrijven, dus hierbij een samenvatting van mijn verwonderingen de eerste paar weken:
- Alles is zo goedkoop! Ik betaalde op een gegeven moment maar 30 Bolivianos (3,75 euro) per nacht voor een prive-kamer met badkamer. Er liep alleen wel een muis over mijn spullen heen, dat was weer iets minder. En mocht je in Bolivia zomaar een restaurantje tegen het lijf lopen waar alleen maar èchte Bolivianen komen (en wat niet in de Lonely Planet staat), dan kan het zomaar zijn dat je maar 10 Bolivianos (1,25 euro) voor een heel menu betaalt: soep, hoofdgerecht en thee. Simpel, maar lekker was het wel!
- Toen ik in een lokale minibus in Bolivia zat, stapte er een schaap in! Samen met een vrouw die het schaap aan zijn poten vastgebonden optilde. Of de vrouw samen met het schaap, dat is misschien beter omschreven ;) Ik had nog nooit een schaap op deze manier naast me gehad en verbaasde me enorm. Een paar minuten later stapte de vrouw met het schaap uit. Terwijl we doorreden, probeerde ik in de gaten te houden wat er met het schaap ging gebeuren en het leek erop dat het vrij werd gelaten. Gewoon het verplaatsen van een schaap in de bus, normaalste zaak van de wereld!
- De mooie landschappen en hoge vulkanen/bergen. Het Sajama national park, op de grens met Chili, was simpelweg de mooiste natuur die ik ooit had gezien (voor zover ik me kan herinneren). Op 5000 meter hoogte kampeerden we na een lange dag wandelen en toen ervaarde ik dat die hoge bergen niet altijd even leuk zijn. De hoogte zorgde ervoor dat ik knallende koppijn kreeg en niks wilde eten: ellendig hoe hoogteziekte kan voelen. We hadden heerlijke Pringles bij ons, maar zelfs dat ging er niet in. Gelukkig was het ziek zijn snel voorbij en heb ik vooral een enorm lange nacht geslapen, waarna we de volgende dag alleen maar hoefden af te dalen en (weer) de mooie vulkanen konden bewonderen.
- Ongelofelijk vriendelijk zijn de mensen hier! Het verbaasde me al in Bolivia, hetzelfde geldt voor de Peruanen. Naar horen zeggen zijn de mensen in Colombia nòg leuker en vooral extraverter, dus dat belooft nog wat. In Bolivia kwam er direct een vrouw naar me toe om me te helpen de weg te zoeken toen ik op zoek was naar een hostel. Ze liep zelfs een eindje met me mee. Hier in Arequipa hielp een man me in de bus om aan te geven waar ik precies moest uitstappen en hij wilde zelfs de busrit voor me betalen (!).
- Afval gooien ze overal lekker op straat. Het lijkt normaal om in de bus het raampje open te doen en je plastic bekertje of zakjes naar buiten te gooien. Milieuvervuiling? Nog nooit van gehoord!
- De eeuwige relaxtheid: busjes vertrekken niet op een bepaalde tijd, maar als ze vol zitten. Als er op het bord van een restaurant staat dat er Wifi is, hoeft dat er niet te zijn. En het toppunt: met een Fransoos en een Chileen ging ik lunchen in een restaurantje op Isla del Sol (het eiland van de zon, in het Titicacameer). De Fransoos kocht een fles wijn bij een vrouwtje op straat en vroeg haar wat het woord "kurkentrekker" in het Spaans was (nu alweer vergeten). We liepen het restaurantje binnen. "Hebben jullie ook een kurkentrekker en een paar glazen?" Dit was allemaal geen probleem en we aten een heerlijke maaltijd met onze eigen wijn.Ik was verbaasd dat dit zomaar kon en dat het zelfs normaal leek te zijn. Je zou het in Nederland eens moeten proberen, ik ben benieuwd wat er dan gebeurt. "In Bolivia kan alles", zei de Fransoos.
Inmiddels ben ik aangekomen in Arequipa (Peru), waar ik een paar weken blijf om Spaanse les te krijgen. Gesettled bij een vrouw en haar twee dochters in huis met een paar andere studenten zal het wat minder avontuurlijk worden misschien. Maar ondertussen hoop ik dat ook in Peru "alles kan" en ik nog mooie verbazingwekkende momenten ga meemaken hier. Ondertussen lijkt het wel alsof ik al maanden weg ben van huis, terwijl dat nog maar een paar weken zijn. En ja, ook dat is blijkbaar een effect van reizen: je subjectieve tijdsbeleving wordt opgerekt door al die nieuwe indrukken. Dus je kan je leven "verlengen", zo zit het toch Appie? Ik heb zijn boek verder niet helemaal uitgelezen, omdat hij nogal aan het opscheppen was over alle plekken waar hij was geweest en met hoeveel locals hij wel niet een potje had gevoetbald. Maar de boodschap was duidelijk: wie (niet) reist is gek.
- Alles is zo goedkoop! Ik betaalde op een gegeven moment maar 30 Bolivianos (3,75 euro) per nacht voor een prive-kamer met badkamer. Er liep alleen wel een muis over mijn spullen heen, dat was weer iets minder. En mocht je in Bolivia zomaar een restaurantje tegen het lijf lopen waar alleen maar èchte Bolivianen komen (en wat niet in de Lonely Planet staat), dan kan het zomaar zijn dat je maar 10 Bolivianos (1,25 euro) voor een heel menu betaalt: soep, hoofdgerecht en thee. Simpel, maar lekker was het wel!
- Toen ik in een lokale minibus in Bolivia zat, stapte er een schaap in! Samen met een vrouw die het schaap aan zijn poten vastgebonden optilde. Of de vrouw samen met het schaap, dat is misschien beter omschreven ;) Ik had nog nooit een schaap op deze manier naast me gehad en verbaasde me enorm. Een paar minuten later stapte de vrouw met het schaap uit. Terwijl we doorreden, probeerde ik in de gaten te houden wat er met het schaap ging gebeuren en het leek erop dat het vrij werd gelaten. Gewoon het verplaatsen van een schaap in de bus, normaalste zaak van de wereld!
- De mooie landschappen en hoge vulkanen/bergen. Het Sajama national park, op de grens met Chili, was simpelweg de mooiste natuur die ik ooit had gezien (voor zover ik me kan herinneren). Op 5000 meter hoogte kampeerden we na een lange dag wandelen en toen ervaarde ik dat die hoge bergen niet altijd even leuk zijn. De hoogte zorgde ervoor dat ik knallende koppijn kreeg en niks wilde eten: ellendig hoe hoogteziekte kan voelen. We hadden heerlijke Pringles bij ons, maar zelfs dat ging er niet in. Gelukkig was het ziek zijn snel voorbij en heb ik vooral een enorm lange nacht geslapen, waarna we de volgende dag alleen maar hoefden af te dalen en (weer) de mooie vulkanen konden bewonderen.
- Ongelofelijk vriendelijk zijn de mensen hier! Het verbaasde me al in Bolivia, hetzelfde geldt voor de Peruanen. Naar horen zeggen zijn de mensen in Colombia nòg leuker en vooral extraverter, dus dat belooft nog wat. In Bolivia kwam er direct een vrouw naar me toe om me te helpen de weg te zoeken toen ik op zoek was naar een hostel. Ze liep zelfs een eindje met me mee. Hier in Arequipa hielp een man me in de bus om aan te geven waar ik precies moest uitstappen en hij wilde zelfs de busrit voor me betalen (!).
- Afval gooien ze overal lekker op straat. Het lijkt normaal om in de bus het raampje open te doen en je plastic bekertje of zakjes naar buiten te gooien. Milieuvervuiling? Nog nooit van gehoord!
- De eeuwige relaxtheid: busjes vertrekken niet op een bepaalde tijd, maar als ze vol zitten. Als er op het bord van een restaurant staat dat er Wifi is, hoeft dat er niet te zijn. En het toppunt: met een Fransoos en een Chileen ging ik lunchen in een restaurantje op Isla del Sol (het eiland van de zon, in het Titicacameer). De Fransoos kocht een fles wijn bij een vrouwtje op straat en vroeg haar wat het woord "kurkentrekker" in het Spaans was (nu alweer vergeten). We liepen het restaurantje binnen. "Hebben jullie ook een kurkentrekker en een paar glazen?" Dit was allemaal geen probleem en we aten een heerlijke maaltijd met onze eigen wijn.Ik was verbaasd dat dit zomaar kon en dat het zelfs normaal leek te zijn. Je zou het in Nederland eens moeten proberen, ik ben benieuwd wat er dan gebeurt. "In Bolivia kan alles", zei de Fransoos.
Inmiddels ben ik aangekomen in Arequipa (Peru), waar ik een paar weken blijf om Spaanse les te krijgen. Gesettled bij een vrouw en haar twee dochters in huis met een paar andere studenten zal het wat minder avontuurlijk worden misschien. Maar ondertussen hoop ik dat ook in Peru "alles kan" en ik nog mooie verbazingwekkende momenten ga meemaken hier. Ondertussen lijkt het wel alsof ik al maanden weg ben van huis, terwijl dat nog maar een paar weken zijn. En ja, ook dat is blijkbaar een effect van reizen: je subjectieve tijdsbeleving wordt opgerekt door al die nieuwe indrukken. Dus je kan je leven "verlengen", zo zit het toch Appie? Ik heb zijn boek verder niet helemaal uitgelezen, omdat hij nogal aan het opscheppen was over alle plekken waar hij was geweest en met hoeveel locals hij wel niet een potje had gevoetbald. Maar de boodschap was duidelijk: wie (niet) reist is gek.
-
25 September 2017 - 09:27
Jan:
Leuk verslag en goed dat je Appie even op z'n nummer zet. -
25 September 2017 - 12:08
Miny :
De mensen in Bolivia en Peru hebben het qua levensonderhoud moeilijker dan wij het hebben, maar ze leven gemakkelijker: je eigen wijn meenemen - weggooien op straat van plastic, niks geen ophaaldiensten die je verplichten de boel te scheiden. En een vreemde meneer die je busreis wil betalen. Geweldig wat een ervaring en de verbazing is groot, ook hier in huize Fossen, waar je ons doet verbazen over de wijze waarop je je weg zoekt. Mooi verteld!!!! -
25 September 2017 - 13:38
Kris:
Superleuk Hed! In Bolivia kan alles, haha! Nou, daar wil ik ook wel graag heen als ik het zo hoor...
En geniet in Peru! -
25 September 2017 - 13:49
Anna:
Lieve Hedwig, wat schrijf jij mooi en bijzonder. Misschien voor jou heel gewoon voor mij bijzonder. Jij kan het. Mooi verhaal en verbazingwekkend. Goede tijd om spaans te leren en ook zul je dan wel weer verbazingwekkende avonturen meemaken. Liefs Anna -
27 September 2017 - 21:08
Lydia En Minne :
Wat een bijzondere belevenissen Hedwig! Van de ene verbazing naar de andere. En volgens Ap Dijsterhuis zijn we dus allemaal gek, of je nu wel/niet reist. Ik dacht al....
Have a nice time! -
02 Oktober 2017 - 22:34
Ankie:
Bij mij riep je verslag de reactie op van Neeltje Spronk, waarmee ik in januari naar Bangladesh ben geweest, samen met een plastisch-chirurgisch team. Zij zei: Wij (in Nederland) hebben de klok en zij (in Bangladesh) hebben de tijd. Overigens in Duitsland kun je je lunchpakketje ook gewoon op het terras opeten!
Mooi verhaal weer Hedwig en ik heb me aangemeld voor de mailinglijst.
Liefs Ankie -
13 Oktober 2017 - 19:24
Martijn:
Hoi Hedwig,
Genieten die verhalen van je!! We want more...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
